Andrzej Duda, ten wielki szkodnik polskiej polityki, spotka się dziś z Donaldem Trumpem, ubiegającym się o powrót do Białego Domu. Będzie to jednoznacznie odebrane jako poparcie Polski dla kandydatury Trumpa, tym bardziej, że Duda nie spotka się z prezydentem Joe Bidenem.

Ukraina zaczyna przegrywać wojnę, bo brakuje jej amunicji, a brakuje, gdyż zwolennicy Trumpa od miesięcy blokują w amerykańskim Kongresie pomoc dla Ukrainy. I w tej sytuacji Andrzej Duda jedzie wspierać Trumpa w jego kampanii. Brawo, on.

Dudzie rzecz jasna chodzi o osobisty interes. Liczy na to, że Trump wygra wybory i jako prezydent zapewni mu jakieś w miarę prestiżowe stanowisko w instytucjach międzynarodowych.

Jednak wygrana Trumpa wcale nie jest pewna. Owszem, jest dość prawdopodobna, ale pewności nie ma, gdyż całkiem sporo Republikanów, tych bardziej centrowych i nie sfanatyzowanych, ma Trumpa po prostu dość. Z kolei liczne procesy Trumpa mogą do niego zniechęcić wyborców „swingujących” (w pierwszym przybliżeniu, wahających się), którzy jeśli nawet nie zagłosują na Bidena, to zostaną w domu.

Ale nawet jeśli Trump wygra, to dlaczego miałby Dudzie pomóc? Trump to wyjątkowy egocentryk, nie ma przyjaciół, nie jest lojalny, ma tylko interesy, a liczy się wyłącznie z silnymi. Andrzej Duda, gdy skończy się jego kadencja prezydenta Polski, będzie dla Donalda Trumpa nikim. Zresztą nawet jako prezydent Polski nie jest dla Trumpa szczególnie ważny. O Polsce Trump po prostu nie myśli, ma ją zapewne głęboko w d*pie. No, chyba żeby Polska wyskoczyła z jakimiś kolejnymi megazakupami amerykańskiego uzbrojenia i technologii, to by się Trump nią na chwilę zainteresował. Ale Polska tego nie zrobi, bo w kasie pusto. Naiwny Andrzej Duda zostanie z kolejną fotką z Trumpem jak Himilsbach z angielskim.

A jeśli wygra Biden, to międzynarodowa kariera Dudy znajdzie się w d*pie ciemnej. Czego i Bidenowi, i Dudzie serdecznie życzę.

Możny by pomyśleć, że po rezygnacji prof. Jacka Majchrowskiego z kandydowania na kolejną kadencję prezydenta Krakowa, kampania wyborcza będzie ciekawa. Kandydaci będą się spierać na programy, przedstawiać konkurencyjne wizje rozwoju miasta i pomysły na wyjście ze ślepego zaułka, w jakim Kraków ostatnio się znalazł. Bo choć podczas ponad dwudziestoletnich rządów Majchrowskiego Kraków zmienił się bardzo, i to pozytywnie, jest bardzo mocno zadłużony, Urząd Miejski i zależne od niego firmy trwonią pieniądze, kilka trupów aż podryguje w szafach, żeby w końcu wypaść, a pomysły na rozwój miasta, a choćby tylko komunikację miejską i organizację ruchu, są w najlepszym razie chaotyczne. Można by się zatem spodziewać, że pretendenci do prezydentury będą się ścigać na pomysły. Nic z tych rzeczy.

Dwóch głównych kandydatów to Łukasz Gibała i Aleksander Miszalski. Obaj to krakowscy biznesmeni, jednemu i drugiemu biznesowi można coś tam zarzucić, ale o to mniejsza. Obaj mają doktoraty. Łukasz Gibała kiedyś był posłem PO, potem Ruchu Palikota, potem wycofał się z polityki ogólnopolskiej, koncentrując się na swoim wieloletnim marzeniu by zostać prezydentem Krakowa. Jemu naprawdę na tym zależy. Jest wieloletnim radnym, osobistym wrogiem Jacka Majchrowskiego, deklaruje walkę z patodeweloperką i betonowaniem Krakowa i od lat bardzo regularnie angażuje się w sprawy miasta. Przed pierwszą turą był liderem sondaży (zresztą część z nich sam zamawiał!) i trochę sprawiał wrażenie, że wygrana w pierwszej turze należy mu się jak psu miska, więc przespał tę część kampanii.

Aleksander Miszalski też kiedyś był radnym, z klubu Majchrowskiego. Jest drugą kadencję posłem PO, ale w sprawy Krakowa angażuje się akcyjnie, przed wyborami. Mnie do Miszalskiego zniechęca głównie rejterada z Sejmu. Otóż ja na Aleksandra Miszalskiego głosowałem. 15 października. Aleksander Miszalski przekonał mnie, że to właśnie on, spośród wszystkich kandydatów KO, najlepiej będzie mnie reprezentował w Sejmie. Miszalski wydał mi się uczciwym i kompetentnym kandydatem na posła drugiego szeregu, który sprawnie wykona to, co mu jego ugrupowanie powierzy. I teraz Miszalski mówi mi „no fajnie, że mnie poparłeś, ale już nie chcę z twojego poparcia korzystać, moje miejsce w Sejmie zajmie ktoś, na kogo nie głosowałeś. Ja mam widoki na lepszą robotę, więc poprzyj mnie znowu, tym razem już cię na pewno nie zawiodę”. Otóż ja się taką postawą czuję zawiedziony, wręcz oszukany.

Największym atutem Miszalskiego jest poparcie, jakiego przed pierwszą turą udzielił mu Donald Tusk, a przed drugą Rafał Trzaskowski. Miszalski zyskał też na tym, że tuż przed pierwszą turą wycofał się dość popularny kandydat niezależny, przekazując mu swoje poparcie. I Miszalski niespodziewanie pierwszą turę wygrał! Wygrał, choć nie widać, żeby miał jakąś wizję rozwoju miasta ani żeby w ogóle wykazywał się jakąkolwiek samodzielnością. To zrozumiałe, że przywódcy PO popierają kandydata ze swojej partii. Przywódcy PO zwyczajnie popierają najlepszego kandydata, jakiego Platforma w Krakowie miała, ale to nie daje gwarancji, że ma on kwalifikacje na prezydenta miasta. Jedynym „oryginalnym” pomysłem Miszalskiego jest budowa metra. Wszyscy chcieliby metrem wjechać do magistratu – także Łukasz Gibała, choć najmniej entuzjastycznie – a ja uważam, że metro to byłaby dla Krakowa katastrofa. Klasyczny biały słoń, piękny i elegancki, ale tak kosztowny w utrzymaniu, że pogrążyłoby to finanse miasta. W dodatku absolutnie nic nie wskazuje na to, aby linia NH-Bronowice rozwiązała jakiekolwiek problemy komunikacyjne Krakowa.

Gibała był w trakcie kampanii przed pierwszą turą dość brutalnie atakowany. Zarzucano mu nieprawidłowości finansowe w jego firmach, a przede wszystkim atakowali go deweloperzy, uznający go za wroga. No to przed drugą turą to Gibała zaczął atakować Miszalskiego, Miszalskiego-człowieka, także za finanse. Przyznać trzeba, że Miszalski sam się o to prosił. On dorobił się pokaźnego majątku na hotelarstwie, a właściwie na hoStelarstwie, czyli promowaniu i organizowaniu tego segmentu masowej turystyki, który jest najbardziej uciążliwy dla Krakowa. To jest legalna działalność i w żadnym wypadku nie twierdzę, że Miszalski, prowadząc ją, dopuścił się jakichś przestępstw – po prostu ten rodzaj biznesu nie pasuje mi do sylwetki gospodarza miasta, dbającego o jego harmonijny rozwój. Zdaje się, że Miszalski lub jego doradcy zorientowali się, że coś tu wizerunkowo nie pasuje, więc na samym początku kampanii Miszalski pozbył się udziałów w swojej firmie. Pozbył się, ale, jak czytam, na rzecz członków swojej najbliższej rodziny. No to jest numer godny Morawieckiego.

Gibałę z kolei obciąża poparcie, jakiego przed drugą turą udzieliła mu… Beata Szydło. Lecz Łukasz Gibała o poparcie PiSu ani nie prosił, ani nie zabiegał, ani niczego w zamian za nie nie obiecywał. PiS, który w Krakowie sromotnie przegrał, poparłby w II turze każdego, kto byłby realnym konkurentem kandydata PO.

No i żadnej dyskusji o programach, o proponowanych kierunkach rozwoju miasta, o sposobach na wybrnięcie z trudnej sytuacji finansowej nie ma. Platforma popiera Miszalskiego, bo jest z Platformy. PiS popiera Gibałę, bo nie jest z Platformy. Gibała podkreśla swoją niezależność.

I dla mnie ta niezależność ma decydujące znaczenie. Aleksander Miszalski to równy gość, ale niesamodzielny. Dostrzegam niebezpieczeństwo, że stanie się on zależny od istniejących układów urzędniczo-biznesowych, a to by dla miasta oznaczało stagnację. Zważywszy na to oraz na stopień dotychczasowego zaangażowania obu kandydatów w sprawy Krakowa, zagłosuję na Łukasza Gibałę.

Po wyborach 15 października różne osoby wzywają do pojednania z PiSem. No bo podziały szkodzą, to PiS dzielił, a my nie powinniśmy być jak PiS, tylko z odwróconymi znakami, czekają nas trudne wyzwania, przez które trudno nam będzie przejść przy podzielonym społeczeństwie i tak dalej.

A ja na to, że po stronie wciąż rządzącego PiSu nie widzę żadnej chęci do pojednania. Wciąż jest u nich ta sama buta, krętactwo i złodziejstwo.

A przede wszystkim, jak już kilka razy pisałem, należy rozróżnić PiSowskich działaczy i wyborców.

Jeśli chodzi o działaczy – ministrów, posłów, nominatów na wyższe stanowiska państwowe i w spółkach skarbu państwa, nominatów w wojsku, policji, służbach i wymiarze sprawiedliwości, beneficjentów „grantów” i wspierających to wszystko propagandzistów, zwanych dziennikarzami – żadnego pojednania być nie powinno i nie należy o nie zabiegać. Ci wszyscy ludzie to są fanatycy, głupcy, bezmyślni funkcjonariusze partyjni, osoby leczące swoje kompleksy pozorami władzy i znaczenia, cyniczni karierowicze, kłamcy i nieudacznicy, osoby merytorycznie niekompetentne, wreszcie ruscy agenci, oczywiście w różnych proporcjach. Naprawdę, z osobami tak niskiej konduity wręcz nie warto się jednać, oni by tego zresztą nie zrozumieli, bo każdy gest dobrej woli poczytaliby za oznakę słabości. Oni powinni zniknąć z życia publicznego, a ci, którym uda się udowodnić przestępstwa, powinni wylądować w więzieniu. Reszta w większości straci swoje synekury i wpływy polityczne, ale większa krzywda im się nie stanie, przeżyją, a nawet będą prosperować. Ale jakoś spektakularnie jednać się z nimi nie trzeba, to byłoby wręcz gorszące. Kogo z nich się nie da – lub nie będzie warto – ukarać, trzeba ignorować.

Pewien wyjątek można zrobić dla „cynicznych karierowiczów średniego szczebla”. Oni nie popierali PiSu ze względów ideowych, ale dlatego, że dzięki PiSowi mogli zarobić. Chętnie przystaną do nowej władzy, równie cynicznie, skoro tylko nowa władza będzie rozdawać benefity. Więc jeśli okaże się, że takie osoby – menedżerowie w spółkach, sędziowie, oficerowie, ministerialni urzędnicy itd – nie byli bardzo szkodliwi, a mają jakieś kompetencje merytoryczne, ja bym im dał spokój. Cóż, „cyniczni karierowicze średniego szczebla” istnieją w każdym społeczeństwie. Ich obecność zapewne jest przykra z moralnego punktu widzenia, ale po prostu takie jest życie. Ludzkość nie jest społeczeństwem aniołów. I nie będzie.

Nieco inaczej jest z wyborcami PiSu. Ta grupa nie jest jednorodna. Jej trzon stanowią fanatycy, ludzie zaślepieni, którzy wierzą, że Tusk na zlecenie Niemiec chce pozbawić Polskę niepodległości oraz że współorganizował tak zwany „zamach smoleński”, gdyż jest także agentem Putina. Że Trzecią Drogę założyło KGB. Że cały świat spiskuje przeciwko Polsce chcąc ją zniszczyć, ponieważ Jezus Chrystus i Matka Boska wyznaczyli Polsce jakąś szczególną rolę w boskim planie zbawienia. Otóż z tą grupą wyborców PiSu także nie będzie pojednania, głównie dlatego, że oni sami go nie zechcą, uznając pojednanie z nie-PiSem za zdradę i coś uwłaczającego ich godności. No, trudno. Niech sobie żyją w swoim urojonym świecie.

Inną ważną częścią elektoratu są ludzie źle poinformowani. Kształtowani, ogłupiani rządową propagandą telewizji, także radia i przejętych przez PiS lub finansowanych przez spółki skarbu państwa mediów, często nie mający dostępu do żadnych innych źródeł informacji. Otóż oni, część z nich, za jakiś czas gotowa jest zmienić poglądy, gdy docierający do nich przekaz medialny straci swoje trujące ostrze, a oni sami dostrzegą, że Polska się nie wali, nikt nie burzy kościołów i nie każe jeść owadów, a po wsiach i miasteczkach nie hulają lewackie bandy aborcyjno-eutanazyjne. Jeśli zobaczą, że Tusk i Hołownia nie mają rogów ani czarcich kopytek, a rządzona przez nich Polska jest mniej-więcej normalna, pojednanie z nimi nie będzie nawet potrzebne.

Istnieje także grupa cynicznych wyborców PiSu. Jak wynika z badań Sadury i Sierakowskiego, oni nie popierali poglądów PiSu, ale głosowali na nich, bo PiS dawał 500+, 13 emeryturę i inne świadczenia, a także załatwiał rozmaite interesy lokalne lub grupowe. Jeśli Polska pod rządami ugrupowań demokratycznych nadal będzie to robić, oni bez żalu przerzucą poparcie na nową władzę i żadne pojednanie także nie będzie potrzebne. I dlatego przyszła nowa władza zapowiada zachowanie tych wszystkich świadczeń, choć ich społeczna celowość jest wątpliwa, a koszt ekonomiczny znaczny.

I na koniec, wśród wyborców PiSu są, nazwijmy to, bona fide konserwatyści. Może i nie byli zachwyceni PiSowskimi zamachami na demokrację czy skalą złodziejstwa i nepotyzmu, ale przerażały ich zmiany zachodzące we współczesnym świecie, zwłaszcza w Europie Zachodniej: coś, co dla nich było upadkiem obyczajów, zanikiem religii i tradycyjnych norm z niej się wywodzących, permisywizm, konsumpcjonizm, zmiany etniczno-demograficzne, upadek tradycyjnych działów gospodarki, a także alienacja elit i okazywana przez nie pogarda dla prostych ludzi. Ci ludzie uwierzyli, że PiS reprezentuje te wszystkie „tradycyjne wartości”, co było całkowitą pomyłką, gdyż PiS, poza grupką religijnych fanatyków i nacjonalistów, wszystkie „tradycyjne wartości” traktował cynicznie, instrumentalnie. Otóż to jest jedyny sektor wyborców PiSu, z którymi warto podjąć próbę pojednania.

Jestem przerażony wyuzdanym okrucieństwem Hamasu, zaślepieniem Izraela, cierpieniem mieszkańców Strefy Gazy, brakiem jakichkolwiek perspektyw na wyjście z obecnej sytuacji, możliwością eskalacji konfliktu na cały Bliski Wschód, a może i dalej.

Hamas to zbrodnicza organizacja terrorystyczna. Atakuje Izrael, dopuszcza się odrażających zbrodni, w programie ma wpisane zniszczenie, unicestwienie państwa Izrael. Dosłowną i całkowitą likwidację państwa Izrael. A jednocześnie ponosi odpowiedzialność z biedę i naprawdę bardzo ciężkie położenie 2 mln Palestyńczyków ze Strefy Gazy. Gaza jest katastrofalnie przeludniona, ma 60% bezrobocie, żadnych perspektyw rozwoju, brakuje prądu, paliwa, wody pitnej – a rządzący Strefą Hamas przechwytuje większość pomocy międzynarodowej płynącej do Gazy. Szczególnie odrażające wydaje mi się to, że przywódcy Hamasu żyją sobie bezpiecznie i w dostatku w innych krajach muzułmańskich, nie dbając o to, że ich pobratymcy cierpią. A może wręcz celowo utrzymują ich w takim położeniu, żeby obrócić ich gniew przeciwko Izraelowi i skłonić, zmusić do terrorystycznych ataków.

Zupełnie się nie dziwię, że Izrael chciałby zmieść Hamas z powierzchni ziemi, zetrzeć go w proch i pył, wybić wszystkich przywódców i ideologów Hamasu, a przy okazji jak najwięcej bojowników-terrorystów. Gdyby Izrael to osiągnął, świat, a przynajmniej Bliski Wschód, stałby się nieco bezpieczniejszym miejscem.

Tyle, że wydaje mi się prawie niemożliwe, aby Izraelowi to się udało. Głównie dlatego, że Hamas celowo ukrywa swoje stanowiska wśród obiektów cywilnych, ale także dlatego, że wśród Palestyńczyków z Gazy nienawiść do Izraela jest tak wielka, a perspektywy życiowe tak marne, że niedobitki Hamasu nie będą miały żadnych problemów z rekrutowaniem nowych bojowników. Młodzi Palestyńczycy, którzy przystąpią do Hamasu, zapewne zginą, ale będą się cieszyć szacunkiem i poczują, że ich życie ma jakiś sens. A ta garstka, która przeżyje, będzie potem mogła wieść całkiem wygodne życie.

Obecna wojna – izraelski atak na Gazę, będący odwetem za zmasowany atak terrorystyczny z 7 października – nie zlikwiduje Hamasu. Osłabi, może nawet poważnie, ale nie zlikwiduje. Jednocześnie spowoduje kolosalne straty wśród ludności cywilnej, gdyż Hamas celowo używa jej jako żywych tarcz. No i co z tego, że cywilni mieszkańcy Gazy fanatycznie nienawidzą Izraela? Nienawidzą Izraela, popierają Hamas (bo nawet nie przychodzi im do głowy, że mogliby popierać kogoś innego), ale jednak są cywilami. Zabijanie ich tylko wzmocni nienawiść Palestyńczyków i pozostałych Arabów do Izraela, oraz bardzo osłabi sympatię społeczeństw Zachodu do Izraela, i tak raczej wątłą. Hamas przez kilka, może nawet kilkanaście lat nie będzie w stanie uderzyć na Izrael tak mocno, jak trzy tygodnie temu, ale potem uderzy. I będzie to jeszcze bardziej okrutne i niszczycielskie, bo nienawiść do Izraela wzrośnie do poziomów niespotykanych.

A w międzyczasie Hamas będzie rekrutował nowych bojowników i pokazywał światu trupy palestyńskich dzieci, żeby zniechęcić Zachód do wspierania Izraela. Przywódcom Hamasu śmierć cywilów z Gazy w niczym nie przeszkadza. Nie dbają o nich. Chcą wykorzystać ich śmierć instrumentalnie. A może wręcz traktują obecny konflikt jak wojnę malthusiańską: śmierć wielu tysięcy cywilów oraz kilku tysięcy młodych mężczyzn-bojowników nieco zmniejszy ciśnienie wewnętrzne, a to, co zostanie, łatwo będzie obrócić na jeszcze większą nienawiść do Izraela.

To nie może doprowadzić do niczego dobrego.

Uważam, że Izrael, nawet jeśli nie z litości dla palestyńskich cywilów, to z powodów czysto pragmatycznych, powinien odpuścić i poniechać zemsty na ludności Strefy Gazy, oficjalnie nazywanej operacją przeciwko terrorystom z Hamasu. Mimo, iż terroryści z Hamasu naprawdę są terrorystami. Obecna wojna żadnego problemu nie rozwiąże, a spowoduje bezmiar cierpienia i nakręci spiralę nienawiści.