Wszystkie dotychczasowe pomysły PiS na kampanię wyborczą spaliły na panewce. Nie udało się zmobilizować suwerena do obrony Świętego Jana Pawła II przed haniebnymi atakami lewaków (zresztą lewica też się ogarnęła i przestała przesadnie eksponować słabości JPII), ataki na LGBT+, ze szczególnym naciskiem na transseksualistów, budziły raczej śmiech i zażenowanie, nie stając się paliwem wyborczym, 800+, rozbrojone przez Tuska, nie zrobiło na nikim wrażenia, Lex Tusk mające udowodnić, że lider Platformy był ruskim agentem, praktycznie nie weszło w życie. Wojna w Ukrainie nie jest dla PiS „politycznym złotem”, gdyż nasi współobywatele widzą, że pomoc Polski dla Ukrainy jest właśnie pomocą Polski, nie rządu. Wreszcie opowieści o tym, jak potężną armię buduje (na kredyt) PiS, rozbiła jedna rosyjska rakieta, która doleciała aż pod Bydgoszcz i tam sobie przeleżała przez kilka miesięcy, dopóki nie znalazła jej osoba odbywająca konną przejażdżkę po lesie.

PiSowi zostaje tylko straszenie migrantami.

PiS zrobił to już w 2015, skutecznie, ale wówczas sytuacja była zupełnie inna: Przez Europę szła fala 1,5 mln migrantów i zupełnie nie było wiadomo, jak to się zakończy. Strach, że oni dojdą i do nas, mógł być realny. Pisałem wówczas:

Europa zmaga się z największym od wielu lat kryzysem migracyjnym. W Polsce, jak zawsze, nie ma na ten temat żadnej rozmowy. Są tylko manifestacje trybalizmów.

Jeden głosi, że „ciapaci pchają się do Europy, żeby za niemiecki socjal wprowadzać tu szariat”. Według drugiego, „mamy moralny obowiązek przyjąć absolutnie wszystkich, którzy zechcą tu przyjechać, a jeśli ktoś ma co do tego najmniejsze zastrzeżenia, jest odrażającym rasistą”. W Polsce, która jest bardzo ksenofobiczna i nietolerancyjna, ten pierwszy głos słychać donośniej. Ale też zwolennicy drugiego stanowiska są tym bardziej pryncypialni i nie oddadzą nawet guzika. Głosów pośrednich niemalże nie słychać.

Teraz nic takiego się nie dzieje. Pretekstem do rozpętania przez PiS antyuchodźczej histerii był plan UE relokowania imigrantów pomiędzy krajami unijnymi. Polska nie musiałaby nim być objęta, przeciwnie, sama mogłaby na nim skorzystać, gdyż przebywa u nas około miliona migrantów z Ukrainy. Tymczasem, na co słusznie zwróciła uwagę Platforma, rząd PiS wydał dziesiątki tysięcy – o wiele więcej, niż poprzedni rząd PO-PSL – pozwoleń na pracę osobom spoza UE (i spoza Ukrainy), a planował wręcz wydać 400 tysięcy dalszych. PiS, jak we wszystkim innym, wprost ocieka hipokryzją i mam nadzieję, że kwestia migracji nie stanie się dla PiS paliwem wyborczym. Widać jednak, że Polska powinna odbyć poważną dyskusję na temat imigracji.

Od 2015 miały miejsce co najmniej dwa zjawiska, które powinny były przewartościować nasz stosunek do imigracji. Jednym jest wojna w Ukrainie, na skutek której przez Polskę przewinęło się klika milionów uchodźców, z których około miliona wciąż tu jest, a znaczna część z nich zostanie u nas na długo bądź na stałe. Drugim – haniebny płot na granicy białoruskiej i zbrodnicze, niezgodne z prawem międzynarodowym postępowanie naszej Straży Granicznej wobec migrantów usiłujących dostać się do UE z tamtej strony. Część naszych obywateli chwali postawę władz chroniących nas przed „zalewem nielegalnych imigrantów”, część oburza się na nieludzkie postępowanie, ale większości chyba to w ogóle nie obchodzi. A żadnej debaty na temat imigracji, szans i zagrożeń, jakie ona potencjalnie rodzi, w Polsce nie ma.

PiS wzmacnia swój przekaz relacjami z ostatnich zamieszek we Francji, sugerując, że ich sprawcami są niedawni imigranci. To kolejny fałsz.

Faktyczni imigranci, osoby które – oni sami – przybyli do Europy uciekając przed prześladowaniami, wojnami, głodem, katastrofami klimatycznymi czy tylko zwykłą biedą, nie wywołują zamieszek. Jak w każdej dużej grupie zdarzają się wśród nich przestępcy, mogą też być emisariusze radykalnych organizacji religijno-politycznych, ale to są wyjątki. Większość tych ludzi ciężko pracuje, starając się żyć bezpiecznie i w jako-takim dobrobycie. I jeśli nawet dostrzegają, że ich pozycja w kraju osiedlenia jest gorsza, niż pozycja „rdzennych” mieszkańców, to i tak jest ona o wiele lepsza, niż w kraju pochodzenia, więc nie protestują.

Protestują ich urodzone w Europie dzieci i wnuki, mające obywatelstwo swoich nowych ojczyzn, jak teraz i wcześniej we Francji i w innych zachodnich krajach. Wykształcone w publicznych szkołach, gdzie niby-to mówiono im liberté, égalité, fraternité, że wszyscy ludzie są równi, że prawa człowieka i demokracja, po czym okazało się, że w rzeczywistości ich dzielnica jest biedna i zaniedbana, a miasto czy państwo nie widzi sposobu, by to naprawić, szkoła kiepska, o pracę osobom o ich kolorze skóry jest bardzo trudno, doświadczają wykluczenia, perspektyw na zmianę tej sytuacji właściwie nie ma, policja jest do nich uprzedzona i traktuje ich brutalnie, więc większości, której nie uda się zrobić kariery sportowej, artystycznej czy, niekiedy, naukowej, biznesowej lub politycznej, zostaje tylko drobna przestępczość, co potęguje konflikty z policją, a także wykorzystywanie do maksimum publicznych systemów wsparcia, co z kolei budzi niechęć „rdzennych”

Donald Tusk mówi o konieczności prowadzenia przez Polskę świadomej polityki imigracyjnej, bo na razie wszystko idzie na żywioł. A nawet gorzej, panuje chaos. Tusk ma oczywiście rację, ale, powiedzmy, ustalanie kwot zawodowych – tyle pielęgniarek, tyle programistek, tylu budowlańców itd – czy narodowych – tyle osób z Indii, tyle z Kazachstanu, tyle z Azerbejdżanu – nie wystarczy. Nie wolno też popadać w szkodliwe złudzenie, że przybysze „popracują i wrócą do siebie”. Jedni wrócą, inni pojadą gdzieś dalej, ale całkiem dużo z nich zostanie i sprowadzi swoje rodziny. Nie wystarczy też wyrażanie oczekiwania, że przybysze mają się asymilować, co niekiedy, w zależności od kontekstu, brzmi albo idealistycznie, albo ksenofobicznie. To my, „rdzenni”, musimy być przygotowani na przyjęcie obcych.

Nikt tego nigdy wprost nie wypowiedział, ale zdaje się, że ludzie zaczynają rozumieć, że imigracja jest konieczna dla podtrzymania naszej gospodarki, jednak wyobrażają sobie, że naszymi Obcymi będą Ukraińcy i Białorusini, dość łatwi dla nas do zaakceptowania. Także dla nich Polska może być naturalnym kierunkiem emigracji, bo jest blisko, bo oni się od nas fizycznie nie różnią, bo dość łatwo jest im się porozumiewać, bo nasze kultury są bardzo bliskie, bo mamy wspólnego nieprzyjaciela, Rosję. Jednak nie łudźmy się: nie-biali imigranci też się u nas pojawią. Nie tylu, co we Francji, Wielkiej Brytanii czy krajach skandynawskich, ale tylu, że staną się zauważalni. A tym bardziej zauważalne będą ich dzieci. Choćby PiS, Konfa, a nawet niektórzy ludzie uważający się skąd inąd za liberałów, nie wiem jak się nadęli, nic tego nie powstrzyma. Zwłaszcza, że obiektywne powody skłaniające ludzi do emigracji – wojny, katastrofa klimatyczna – nie ustaną, a wręcz będą się nasilać.

I my, Polska, musimy się na to przygotować. Musimy bardzo się starać, aby nie popełnić błędów państw „starej UE”, które doprowadziły do tego, że drugie, trzecie pokolenie imigrantów czuje się wykluczone. Będzie bardzo trudno, bo znacznie łatwiej jest dopuścić do powstania etnicznego getta, niż powstaniu takiego getta zapobiec. Będzie bardzo trudno, bo „rdzennym” mieszkańcom, którzy też mogą mieć problemy z pracą, ze znalezieniem odpowiedniego mieszkania i w ogóle z poruszaniem się w skomplikowanym systemie społecznym, szalenie łatwo jest wmówić, że o, to ci Obcy są wini twojej niedoli. Będzie bardzo trudno, bo Polacy są uprzedzeni do ludzi nie-białych. Będzie bardzo trudno, ale musimy spróbować, musimy się postarać, więc już dziś powinniśmy o tym dyskutować, bo inaczej będzie bardzo źle. Nie za rok, nie za pięć, ale za dwadzieścia, trzydzieści?

A przybysze, zapewne, w jakimś stopniu będą chcieli się asymilować. Zachowując swoją odrębność i swoją kulturę (na co trzeba się zgodzić; problemy mogą pojawić się głównie w obszarze, nazwijmy to, etyki seksualnej: wielożeństwo, zabójstwa honorowe, aranżowane małżeństwa z kuzynami z kraju pochodzenia, obrzezanie dziewczynek – i na żadną z tych rzeczy nie może być pozwolenia), będą się chcieli poczuć częścią tego społeczeństwa. I obawiam się, że to my, „rdzenni”, możemy im to utrudniać. Ze wszystkimi złymi konsekwencjami takiego wyboru.

W Polsce oskarżenie kogoś o agenturalność, zwłaszcza na rzecz Rosji, ma najcięższy kaliber moralny. Dlatego strona antypisowska, demokratyczna, wzdraga się przeciwko podnoszeniu takich oskarżeń wobec PiSu, choć sugestie, ale bez stawiania kropek nad i, pojawiły się już w wywiadach z byłymi szefami SKW, generałami Piotrem Pytlem i Januszem Noskiem.

Zdaje się, że Tomasz Piątek wprost oskarża Kaczyńskiego o agenturalność w swojej najnowszej książce Wielkie łowy Kaczyńskiego. Książkę kupiłem, ale nawet jeszcze nie zacząłem jej czytać – mam zaległości na innych polach – więc opieram się na rozmowie Piątka z Jackiem Pałasińskim, będącej promocją tej książki.

Tomasz Piątek mówi, że Andrzej Lepper i Tadeusz Rydzyk byli największymi konkurentami Jarosława Kaczyńskiego do objęcia roli głównego agenta Rosji w Polsce. Z Lepperem Kaczyński stoczył walkę i ją wygrał, z Rydzykiem musiał zawrzeć coś w rodzaju rozejmu czy sojuszu. No ale skoro Lepper i Rydzyk byli konkurentami Kaczyńskiego, to znaczy, że on sam do pozycji głównego agenta Rosji aspirował, by w końcu ją objąć.

Według Piątka, Kaczyński w trakcie swoich rozmów z agentem KGB Alatolijem Wasinem na początku lat ’90 miał uzyskać obietnicę, może wręcz nominację, że w zamian za finlandyzację Polski, czyli strategiczne, geopolityczne podporządkowanie Polski interesom rosyjskim, dostanie on prawo do rządzenia Polską jak chce. Osobiście on, Jarosław Kaczyński, nikt inny (modulo konkurenci, którym pewnie obiecano to samo, a Rosja tylko się przyglądała, który z nich wygra). I próby realizacji tego planu, według Piątka, wyjaśniają wszelkie późniejsze działania polityczne Jarosława Kaczyńskiego.

W tej interpretacji są słabe punkty: po pierwsze, akcesja Polski do militarnych i politycznych struktur Zachodu, NATO i UE, po drugie, werbalna antyrosyjskość Kaczyńskiego. Tomasz Piątek nie mówi o tym w przywoływanej rozmowie, a czy pisze w książce, nie wiem. Ja jednak uważam, że te wątpliwości można łatwo rozwiać.

Jeśli chodzi o deklarowaną antyrosyjskość, sprawa jest wręcz trywialna. Jarosław Kaczyński jest cynikiem, który bez zmrużenia oka powie cokolwiek, nieważne, czy sam w to wierzy, czy nie, byleby uważał, że to mu przyniesie władzę. Polacy są antyrosyjscy, jest to wręcz rdzeń naszej kultury, więc Kaczyński jest werbalnie antyrosyjski. Proste, a na Kremlu to zrozumieją. Przecież to są cyniczni pragmatycy, nie wrażliwi intelektualiści.

Co do przystąpienia Polski do UE, to PiS bardzo długo unikał jednoznacznych deklaracji. Kaczyński poparł akcesję dopiero gdy expressis verbis poparł ją papież, a więc sprawa stała się przesądzona, a sprzeciwianie się słowom największego ówczesnego autorytetu Polaków mogłoby być szkodliwe.

Z NATO rzecz wydaje się bardziej skomplikowana. Z jednej strony PiS chwali się, że to politycy z tego środowiska jako pierwsi zadeklarowali, że celem Polski jest przystąpienie do NATO (Jan Parys, minister w rządzie Olszewskiego), z drugiej Rosja uważa NATO za wroga, więc przystąpienie Polski do NATO jest, na pierwszy rzut oka, trudne do pogodzenia z planami finlandyzacji Polski. No tak, ale w latach ’90 ówcześni przywódcy Rosji doskonale wiedzieli, że NATO Rosji nie zagraża, sama Rosja nie przejawiała tendencji ekspansjonistycznych i podejmowała jakieś próby demokratyzacji, a rosyjscy analitycy zapewne przewidywali stopniowy uwiąd NATO. (I kto wie, może i NATO by uwiędło, gdyby nie napaść Rosji na Ukrainę.) W tej sytuacji przystąpienie państw środkowoeuropejskich, które wyrwały się spod dominacji ZSRR, do NATO mogło być dla Rosji porażką prestiżową, ale nie stanowiło realnego zagrożenia, więc można było odpuścić. (Dla porządku przypomnę, że Tadeusz Rydzyk i jego media konsekwentnie, aż do samego końca, sprzeciwiały się przystąpieniu Polski tak do NATO, jak i UE.) Widzimy zresztą obecnie na przykładzie Węgier, że można jednocześnie być członkiem NATO i prowadzić prorosyjską politykę. I to w sytuacji wojny w Ukrainie.

Tak więc język Kaczyńskiego i postawa PiS wobec akcesji Polski do UE i NATO tak naprawdę nie pozostają w sprzeczności z hipotetycznym planem finlandyzacji w zamian za pełnię władzy nad Polską.

Były to jednak argumenty adwokata diabła. Ja bowiem nie uważam, że PiS to rosyjska agentura, a Kaczyński jest zadaniowany z Moskwy. Po prostu cele Kaczyńskiego są zbieżne z interesami Kremla, a on bez najmniejszych skrupułów z rosyjskiego wsparcia korzysta, być może szczerze uważając się przy tym za przeciwnika Rosji. Jarosław Kaczyński ma się za człowieka tak inteligentnego, bystrego i przebiegłego, że sądzi, iż on zawsze Rosję przechytrzy.

Kaczyński, jak Putin, jest przeciwnikiem demokracji, wolności, westernizacji, którą utożsamiają z zachodnią zgnilizną, równouprawnienia, rządów prawa i obywatelskiej kontroli nad poczynaniami władzy. Kaczyński jest przeciwnikiem Unii Europejskiej a nawet NATO, bezpieczeństwa Polski upatrując wyłącznie w gwarancjach amerykańskich. Kaczyński, jak Putin, jest za centralizmem i uważa, że władza ma prawo narzucać obywatelom co mają myśleć i jak żyć, obywatele zaś powinni być władzy posłuszni, bo przecież władza wie lepiej i robi wszystko dla dobra Narodu. Nie wiem, czy Kaczyński myśli, że Polska ma jakąś szczególną rolę dziejową do odegrania, ale nie sprzeciwia się takim głosom wychodzącym z kręgów kościelno-nacjonalistycznych, gdyż w swojej nieogarnionej pysze uważa, że to jemu jednemu, Jarosławowi Kaczyńskiemu, Pan Bóg, Weltgeist lub jego własna wybitna inteligencja objawiły, jak Polska ma być urządzona i jaką rolę ma odegrać i żadne wahania ani wątpliwości w tym zakresie wręcz nie mogą być dopuszczalne. To nie jest przesada ani figura retoryczna. On naprawdę tak myśli.

Kaczyński myślałby to wszystko i bez Putina, gdyż wychował się i mentalnie ukształtował w czasach gomułkowskich. Rozumiał je i dobrze się w nich czuł, miał jedynie pretensje, że władza narzuca obywatelom poglądy szkodliwe, ale już to, że władza w ogóle rości sobie prawo do narzucania innym poglądów, nie budziło jego oporów. Niestety, Kaczyński w tym stanie umysłowym skostniał, zamarł. Jarosław Kaczyński jest antykomunistycznym bolszewikiem.

Kaczyński rozmawiał z Wasinem nie po to, aby otrzymywać instrukcje czy nawet obietnice, ale dlatego, że go to dowartościowywało. Jarosław Kaczyński jest bowiem człowiekiem straszliwie zakompleksionym. Uważa się za bardziej inteligentnego i wartościowego od innych i nie może znieść, że nie jest powszechnie doceniany. Skoro więc Wasin, uchodzący za głównego agenta KGB w Polsce, chciał rozmawiać właśnie z nim, to znaczy, że Wasin go docenił! Kaczyński zapewne racjonalizował sobie rozmowy z agentem KGB w ten sposób, że myślał, iż to on od niego wyciąga informacje. Kaczyński jest przecież taki bystry, taki chytry, cóż to dla niego taki Wasin.

Z tego kompleku Kaczyńskiego wynika i to, że obecnie tak wielką przyjemność sprawia mu pomiatanie przeciwnikami, upokarzanie ich.

Kaczyński byłby więc, jaki jest, i bez Putina, a Putin Kaczyńskiego jedynie wykorzystuje. Jednym ze strategicznych celów putinowskiej Rosji jest osłabienie, docelowo wręcz rozbicie Unii Europejskiej, a Polska rządzona przez Kaczyńskiego i jego PiS doskonale się do tego nadaje. Putin wspiera rządy PiS, bo wie, że drugiego takiego faktycznie prorosyjskiego rządu w Polsce nie będzie, no chyba, że powstałby rząd złożony z Grzegorza Brauna, Janusza Korwin-Mikke, Antoniego Macierewicza, zmartwychwstałego Kornela Morawieckiego i Tadeusza Rydzyka jako kierownika Urzędu Do Spraw Wyznań, na co się jednak nie zanosi. Rosja wspiera więc rząd PiS pomagając dyskredytować jego przeciwników, uruchamiając farmy trolli działające przeciwko polskim ugrupowaniom demokratycznym, podrzucając taśmy kelnerów, pozwala jednemu czy drugiemu dorobić się na handlu surowcami i robi mniejsze prezenty, w rodzaju podarowania Glapińskiemu willi za pół-darmo. Kaczyński, jak przypuszczam, zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę, ale bez oporów wszystkie te podarki przyjmuje, o ile tylko pomagają mu zdobyć i utrzymać władzę. Pecunia non olet. On by z samym diabłem zawarł pakt w zamian za władzę, myśląc, że koniec końców on tego diabła przechytrzy.

Co oczywiście nie oznacza, że w rządzie PiS i w otoczeniu Kaczyńskiego nie ma prawdziwych rosyjskich agentów – szpiegów i agentów wpływu. Rzecz jasna są. Kategorię samą w sobie stanowi tu Antoni Macierewicz, zresztą też nie rosyjski agent, który nie jest człowiekiem PiSu, a jedynie uznał PiS za wehikuł do realizacji swojej obłąkanej agendy; może napiszę o tym oddzielnie. Jednak PiS jako całość i osobiście Jarosław Kaczyński nie są tworami Rosji, agentami Rosji, nie są z Rosji zadaniowani. Po prostu cele PiS i cele Rosji są zbieżne, gdyż wynikają z tej samej wizji świata, chorej i anachronicznej. Przy czym werbalnie Kaczyński i inni wyżsi działacze PiS są antyrosyjscy, po pierwsze dlatego, że polskie społeczeństwo jest antyrosyjskie, po drugie, gdyż są skrajnymi nominalistami. Dla nich liczy się to, co zostanie nazwane, nie to, co się dzieje. Dlatego nie przeszkadza im robienie interesów z Rosją, przeszkadza zaś, że Tusk i Sikorski starali się blokować pewne antyzachodnie poczynania Rosji, oficjalnie odnosząc się do Rosji jak do normalnego państwa.

***

Powiada się, że kryterium prorosyjskości/antyrosyjskości rządu PiS jest jego stosunek do wojny w Ukrainie. O tym z pewnością napiszę oddzielnie.