Przeczytałem dziś, że arcybiskup Cantenbury, Rowan Williams, ogłosił swoją rezygnację. Oficjalnie Williams chce zająć się pracą naukową, w rzeczywistości jednak był atakowany i przez kościelnych liberałów, i przez konserwatystów. Powiada się, że Williams, choć światły, wykształcony, wybitny kaznodzieja, nie poradził sobie z problemami, jakie trapią Kościół anglikański.
Brytyjska prasa spekuluje, kto mógłby zostać następcą Williamsa. Najpoważniejszym kandydatem wydaje się druga osoba w hierarchii, arcybiskup Yorku, John Sentamu.
John Sentamu jest pierwszym czarnoskórym arcybiskupem w Kościele Anglii. Urodzony w Ugandzie, skończył tam prawo, najpierw praktykował jako adwokat, później został sędzią. Skonfliktował się z ówczesnym reżimem i w latach ’70 przybył do Wielkiej Brytanii jako uchodźca polityczny. Zrobił w Cambridge doktorat z teologii i został anglikańskim księdzem, potem biskupem pomocniczym Londynu, biskupem Birmingham, wreszcie arcybiskupem Yorku.
Senatmu mówi o sobie, że nie jest arcybiskupem Yorku (archbishop of York), lecz arcybiskupem dla Yorku (archbishop for York). Jest znany z wielu głośnych wypowiedzi. Uważa, że więźniowie Guantanamo traktowani są w sposób nieludzki, a jednocześnie wspiera brytyjskich weteranów wojny w Afganistanie i rodziny poległych żołnierzy. Wykonał pokazowy skok na spadochronie dla celów charytatywnych, ale odrzuca publiczną rolę celebryty. Krytykuje Roberta Mugabe, potępia wszelkie formy rasizmu (już będąc biskupem, sam był obiektem rasistowskich ataków), uważa, że brytyjscy chrześcijanie traktowani są niesprawiedliwie w swoich miejscach pracy, nie potępia tego, że młodzi ludzie mieszkają ze sobą przed ślubem, posługując się przykładem księcia Williama i Kate Middleton. O homoseksualistach mówi, że
the Anglican communion is committed to recognising that gay people are valued by God
ale sprzeciwia się małżeństwom homoseksualistów (nie sprzeciwia się temu, co w polskiej terminologii nazywa się związkami partnerskimi). Potępia spekulacje finansowe. Broni prawa Kościołów do prowadzenia szkół. Na jego ingresie w Yorku były afrykańskie tańce i śpiewy, a sam arcybiskup zagrał na bębnach. Słowem, prezentuje taką mieszankę modernizmu i tradycjonalizmu, która bardzo odpowiada moim gustom.
Najbardziej jednak – on, Ugandyjczyk – ujął mnie tą wypowiedzią:
“Multiculturalism has seemed to imply, wrongly for me, let other cultures be allowed to express themselves but do not let the majority culture at all tell us its glories, its struggles, its joys, its pains” […] He described English culture as rooted in Christianity and, in spite of attempts by secularists to marginalise it, the Church still had a central role to play. “I think the Church in many ways has to be like a midwife, bringing to birth possibilities of what is authentically very good in the English mind.”
Bardzo ciekawa postać. Szkoda, że w Polsce nie mamy takich biskupów.
Komentarze fizyka 