Janusz Palikot na swoim blogu ujawnia dokument, z którego wynika,  że cała aktywność naukowa Lecha Kaczyńskiego, pomiędzy habilitacją w roku ’90 i uzyskaniem stanowiska profesora Uniwersytetu Gdańskiego w roku ’96, ograniczyła się do wygłoszenia jednego referatu na jakiejś krajowej konferencji – poza tym zero publikacji, zero napisanych recenzji, zero wypromowanych doktorantów, po prostu nic. Zgroza, zgroza. Komentatorzy albo biadają nad upadkiem statusu profesora w Polsce (można „zostać profesorem” za jeden referat w ciągu sześciu lat), albo wyśmiewają dokonania naukowe Kaczyńskiego (jeden referat w ciągu sześciu lat), albo jedno i drugie.

Wypada jednak przypomnieć sobie, co Lech Kaczyński w pierwszej połowie lat ’90 robił. Był senatorem, szefem BBN u Wałęsy, posłem, w latach 92-95 prezesem NIK. Owszem, żadnej działalności naukowej w tym czasie nie prowadził, ale nie miał na to czasu – zajmował się polityką. Można być politycznym przeciwnikiem Kaczyńskich, nie powinno się jednak rżnąć głupa i udawać, że Lech Kaczyński przez sześć lat nie robił nic, a to właśnie czyni teraz poseł Palikot. Można ówczesną działalność polityczną obecnego prezydenta źle oceniać, ale ci, którzy się z nim wówczas zetknęli, zgodnie świadczą, że był on wówczas niesłychanie pracowity – wypijając codziennie wiadro kawy i wypalając worek papierosów, pracował, pracował, pracował od rana do późnego wieczora. (A potem najwyraźniej coś mu się stało, ale to już jest zupełnie inna historia.)

Gdy Lechowi Kaczyńskiemu skończyła się kadencja w NIK, wrócił na UG, ten zaś postanowił go mianować profesorem uczelnianym – tak, jakby Kaczyński był tuż po habilitacji. Nie wiem rzecz jasna, czy dr hab. Lech Kaczyński zapowiadał się wówczas jako dobry kandydat na profesora prawa, czy też była to ze strony UG decyzja „polityczna” (dobrze jest mieć wśród profesorów byłego wysokiego urzędnika państwowego, który formalny warunek uzyskania stanowiska – habilitację – spełnia), ale naśmiewanie się z nieistniejącej aktywności naukowej Lecha Kaczyńskiego w pierwszej połowie lat ’90 jest niesprawiedliwe.

Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będę publicznie bronił Lecha Kaczyńskiego. Amicus Plato, sed magis amica veritas. 

Wygląda na to, że Jerzy Buzek zostanie przewoniczącym Europarlamentu. Wygląda wobec tego na to, że Buzek nie będzie kandydował na prezydenta Polski – rezygnacja z wywalczonej dzięki poparciu Niemiec i Francji przeciwko Włochom funkcji byłaby niepoważna, zgoła skandaliczna. Na długie lata zmniejszyłaby szanse Polaków na zajmowanie prestiżowych stanowisk w Europie. Jerzy Buzek, jeśli przewodniczącym zostanie, będzie musiał swoje dwa i pół roku odsłużyć. Niech mu się darzy, niech się okryje szacunkiem, ale na prezydenta kandydować nie będzie. No, trudno.

Cały czas marzę jednak, żeby znalazł się ktoś, na rzecz kogo Tusk mógłby z ubiegania się o prezydenturę zrezygnować. Pisałem już – i w całości tę opinię podtrzymuję – że lepiej dla Polski i lepiej dla samego Tuska byłoby, gdyby nie ubiegał się o prezydenturę, ale pozostał premierem przez drugą kadencję Sejmu.  Więc jeśli nie Jerzy Buzek, to kto? Andrzej Olechowski?! Olechowski prezydentem zostać chciałby, teraz popiera go SD, które stara się reaktywować stłuściały Paweł Piskorski, jednak Olechowski jest formalnie wciąż członkiem Platformy. I jej ojcem-założycielem. Potencjalnie mógłby być wspólnym kandydatem Platformy, SD, a nawet tworów w rodzaju Polski XXI. Owszem, Tuskowi by zagroził, ale panowie mogliby zawrzeć jakiś rodzaj gentlemen’s agreement, że nie będą sobie wchodzić w drogę. Tak więc Tusk może by i kandydaturę Olechowskiego przełknął. Gorzej z Piskorskim, który chciałby wrócić do polityki przy okazji niezależnej od Platformy kampanii Olechowskiego. Ale może mimo wszystko się uda? Zresztą, mnie tak bardzo nie zależy na kandydaturze nikogo konkretnego, zależy mi na tym, aby Donald Tusk pozostał premierem przez drugą kadencję. 

Uważam, że kandydatem Platformy Obywatelskiej w najbliższych wyborach prezydenckich powinien być Jerzy Buzek. Buzek budzi szacunek i sympatię, posłując w Europarlamencie – a jeśli szczęście dopisze, także mu szefując – zdobył międzynarodowe poważanie, w polityce wewnętrznej potrafiłby, jak sądzę, wznieść się ponad podziały partyjne, raczej łączyć, niż dzielić, za to z racji wieku i temperamentu nie mieszałby się w codzienne rządzenie państwem, nie jest obwieszony tłumem politycznych klientów, którym koniecznie musiałby załatwić ważne stanowiska, ma wreszcie „prezydencką” prezencję, co też nie jest bez znaczenia. Jerzy Buzek jest postacią na tyle znaną i obdarzoną własnym znaczeniem politycznym, że jego kandydatura nie będzie wyglądać jak królik wyciągnięty z kapelusza. Jerzy Buzek nie będzie też protestował przeciwko zmianie konstytucji, redukującej uprawnienia prezydenta, jednoznacznie pozostawiając realną władzę wykonawczą w rękach rządu i premiera.

Nie ukrywam jednak, iż głównym motywem na rzecz lansowania kandydatury Jerzego Buzka jest zniechęcenie Donalda Tuska do kandydowania. Tusku, nie kandyduj! Zamiast tego, jako pierwszy premier po odzyskaniu wolności, wygraj drugą kadencję parlamentarną! To byłby wyczyn zapewniający Tuskowi trwałe miejsce w historii. Przede wszystkim byłby to sukces dla Polski, uniknęlibyśmy bowiem koniecznego miotania się kadrowego, organizacyjnego i programowego, bałaganu i raptownej zmiany priorytetów politycznych, nieuchronnych po każdej zmianie na stanowisku premiera. W ten sposób, mając perspektywę stabilnych rządów przez kolejną kadencję, a z wyklarowanymi strukturami i ich obsadą personalną, ze sprzyjającym rządowi prezydentem, ale nie z prezydentem-polityczną kukiełką, Polska mogłaby naprawdę dużo zyskać, uczynić znaczny krok na drodze rozwoju cywilizacyjnego.

Tusk, kandydując na prezydenta, wystawiłby siebie i Platformę na bardzo łatwy atak: Jak to, Donald Tusk jako premier dążył do osłabienia relanej władzy prezydenta, a teraz sam na ten urząd kandyduje? Przecież to albo oznacza, że Tusk-prezydent będzie prowadził inną politykę, niż Tusk-premier, albo jest dowodem na to, iż Donek faktycznie jest leniwy i chce zająć stanowisko, na którym nie będzie się musiał wysilać. Jest to, moim zdaniem, kolejny poważny argument przeciwko kandydaturze Tuska. Platforma powinna wystawić kogoś innego. Jedynym problemem był brak dostatecznie wyrazistego i godnego kandydata, który mógłby pokonać Kaczyńskich w wyborach prezydenckich, nie umniejszając zarazem roli Tuska w państwie (premier Tusk zapewne nie zgodziłby się na popieranie kandydata, który go będzie umniejszał). Ale oto jest – Jerzy Buzek.

Buzek ma oczywiście wady, z których największą są złe wspomnienia związane z rządami AWS i z czterema wielkimi reformami, głównie z reformą szkolnictwa. Cóż, trzebaby nad poprawą wizerunku Buzka popracować, trzebaby popracować nad nad wskazaniem pozytywnych skutków reform, a jest ich niemało (w szkolnictwie, niestety, najmniej), trzebaby wskazać, że Jerzy Buzek to nie to samo, co warcholski AWS, którego zresztą najbardziej warcholska część wylądowała w PiS. To się da zrobić. Tak więc – Jerzy Buzek moim kandydatem.

A Donald Tusk niech także zostanie prezydentem. W roku 2015.

Prezes Kaczyński wraca do formy. Oświadczył dzisiaj, że on jest z AK, a inni – tu konkretnie pracownicy Radia Zet – „z innych środowisk”. Przy całej mojej niechęci do Kaczyńskiego nie uważam, że prezes oszalał i roi sobie, że walczył w szeregach AK. Nie, on zaledwie przypisuje sobie reprezentowanie tradycji AKowskiej, przeciwnikom zaś tradycji tej odmawia. To jest ten sam styl, ten sam duch, ta sama uzurpacja, co w kanonicznym już „my jesteśmy tu, gdzie wtedy, oni tam, gdzie stało ZOMO”.

W dzisiejszej Polityce Adam Szostkiewicz pisze tak:

…kościół pisowski jawi się jako kontrreformacja, siła próbująca cofnąć Polskę  do epoki masowych wykluczeń innowierców i każąca wierzyć, że prawdziwymi Polakami są tylko wyznawcy prezesa Kaczyńskiego. Obywatele III RP nienależący do kościoła PiS są dysydentami, heretykami lub poganami, niezasługującymi na zaufanie i współpracę. Tylko w PiS jest prawda o narodzie i historii, tylko tam przechowuje się arkę polskości i patriotyzmu.

Trafna diagnoza. Szkoda, że Szostkiewicz nie wskazuje na źródło tych przekonań. Przypomnijmy sobie słynny wywiad Jarosława Kaczyńskiego z jego stwierdzeniem, że „w nim jest czyste dobro”. Wtedy myślałem, że Kaczyński żartuje, że to tylko taka figura retoryczna. Po kilku miesiącach zacząłem rozumieć, że on wcale nie żartował, on naprawdę tak uważa. „We mnie jest czyste dobro”. Jeśli w kimś jest czyste dobro, dobro absolutne, bez najmniejszej domieszki zła, to, po pierwsze, ci, którzy się z nosicielem dobra nie zgadzają, robią to albo ze złych pobudek, albo na skutek przyrodzonego braku zdolności umysłowych i moralnych do rozpoznawania dobra. Tak czy siak, są oni niewarci dyskusji, nie mogą też mieć żadnej racji, nawet cząstkowej, bo czyste dobro musi być doskonałe – w przeciwnym razie nie byłoby czyste. Po drugie, bycie depozytariuszem czystego dobra daje rację moralną, władzę iście nadprzyrodzoną, do orzekania kto jest prawdziwym Polakiem, prawdziwym patriotą, spadkobiercą tradycji AKowskiej, kto zaś jest z KPP, z ZOMO, z grona wspólników mordercy Popiełuszki i z wszelkiego zaprzaństwa. Dalej, daje to też prawo do orzekania komu pochodzenie i przeszłe grzechy przestają ciążyć (sędzia Kryże, minister Jasiński etc), kto zaś nimi jest nadal skażony, zapewne wiekuiście. „Komu grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, komu zatrzymacie, są im zatrzymane”, panie prezesie?

Jarosław Kaczyński nie żartuje. On naprawdę uważa, że ma taką moralną władzę. I dlatego Jarosław Kaczyński jest taki groźny.

Wszystkie media obwieszczają, że „Ziobro wygrał w Krakowie”. Jaki wstyd! Na szczęście ktoś podał link do strony PKW, z którego wynika, iż w Krakowie wygrała Platforma (50% głosów), PiS był drugi (32%). W Krakowie była też dość przyzwoita, jak na te wybory, frekwencja (39%). Natomiast w całym okręgu świętokrzysko-małopolskim wygrał PiS i osobiście Zbigniew Ziobro.

Ziobro, postać wyjątkowo antypatyczna i szkodliwa, będzie się i tak pysznił i puszył, ale trudno, przynajmniej Kraków nie zawiódł. Kamień spadł mi z serca.